ما آزموده‌ایم در این شهر بخت خویش

بیرون کشید باید از این ورطه رخت خویش

دلم رمیده شد و غافلم من درویش

که آن شکاری سرگشته را چه آمد پیش

مجمع خوبی و لطف است عذار چو مهش

لیکنش مهر و وفا نیست خدایا بدهش

کنار آب و پای بید و طبع شعر و یاری خوش

معاشر دلبری شیرین و ساقی گلعذاری خوش

ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش

دلم از عشوه شیرین شکرخای تو خوش

دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش

وز شما پنهان نشاید کرد سر می فروش

در عهد پادشاه خطابخش جرم پوش

حافظ قرابه کش شد و مفتی پیاله نوش

هاتفی از گوشه میخانه دوش

گفت ببخشند گنه می بنوش

سحر ز هاتف غیبم رسید مژده به گوش

که دور شاه شجاع است می دلیر بنوش

ببرد از من قرار و طاقت و هوش

بت سنگین دل سیمین بناگوش

یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش

می‌سپارم به تو از چشم حسود چمنش