روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

می ز خمخانه به جوش آمد و می باید خواست

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست

ساقیا آمدن عید مبارک بادت

وان مواعید که کردی مرواد از یادت

سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت

آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت

خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

به قصد جان من زار ناتوان انداخت

ای شاهد قدسی که کشد بند نقابت

و ای مرغ بهشتی که دهد دانه و آبت

گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

گفت در دنبال دل ره گم کند مسکین غریب

می‌دمد صبح و کله بست سحاب

الصبوح الصبوح یا اصحاب

ای فروغ ماه حسن از روی رخشان شما

آب روی خوبی از چاه زنخدان شما

ساقی به نور باده برافروز جام ما

مطرب بگو که کار جهان شد به کام ما