هزار جهد بکردم که یار من باشی

مرادبخش دل بی‌قرار من باشی

نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی

که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی

عمر بگذشت به بی‌حاصلی و بوالهوسی

ای پسر جام می‌ام ده که به پیری برسی

ز کوی یار می‌آید نسیم باد نوروزی

از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی

ای که دایم به خویش مغروری

گر تو را عشق نیست معذوری

طفیل هستی عشقند آدمی و پری

ارادتی بنما تا سعادتی ببری

خوش کرد یاوری فلکت روز داوری

تا شکر چون کنی و چه شکرانه آوری

روزگاریست که ما را نگران می‌داری

مخلصان را نه به وضع دگران می‌داری

ای که مهجوری عشاق روا می‌داری

عاشقان را ز بر خویش جدا می‌داری

ای که در کوی خرابات مقامی داری

جم وقت خودی ار دست به جامی داری

بیا با ما مورز این کینه داری

که حق صحبت دیرینه داری