چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند ز من

ور بگویم دل بگردان رو بگرداند ز من

بالابلند عشوه گر نقش باز من

کوتاه کرد قصه زهد دراز من

کرشمه‌ای کن و بازار ساحری بشکن

به غمزه رونق و ناموس سامری بشکن

ای نور چشم من سخنی هست گوش کن

چون ساغرت پر است بنوشان و نوش کن

ز در درآ و شبستان ما منور کن

هوای مجلس روحانیان معطر کن

صبح است ساقیا قدحی پرشراب کن

دور فلک درنگ ندارد شتاب کن

گلبرگ را ز سنبل مشکین نقاب کن

یعنی که رخ بپوش و جهانی خراب کن

ای روی ماه منظر تو نوبهار حسن

خال و خط تو مرکز حسن و مدار حسن

منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن

منم که دیده نیالوده‌ام به بد دیدن

دانی که چیست دولت دیدار یار دیدن

در کوی او گدایی بر خسروی گزیدن

خوشتر از فکر می و جام چه خواهد بودن

تا ببینم که سرانجام چه خواهد بودن