تاب بنفشه می‌دهد طره مشک سای تو

پرده غنچه می‌درد خنده دلگشای تو

ای قبای پادشاهی راست بر بالای تو

زینت تاج و نگین از گوهر والای تو

ای خونبهای نافه چین خاک راه تو

خورشید سایه پرور طرف کلاه تو

ای آفتاب آینه دار جمال تو

مشک سیاه مجمره گردان خال تو

مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو

یادم از کشته خویش آمد و هنگام درو

گفتا برون شدی به تماشای ماه نو

از ماه ابروان منت شرم باد رو

به جان پیر خرابات و حق صحبت او

که نیست در سر من جز هوای خدمت او

می‌فکن بر صف رندان نظری بهتر از این

بر در میکده می کن گذری بهتر از این

شراب لعل کش و روی مه جبینان بین

خلاف مذهب آنان جمال اینان بین

نکته‌ای دلکش بگویم خال آن مه رو ببین

عقل و جان را بسته زنجیر آن گیسو ببین

چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند ز من

ور بگویم دل بگردان رو بگرداند ز من